föstudagur, apríl 14, 2006

 

Jæja, teningunum er kastað! Þá er stelpan búin að klára að skrifa ritgerð númer tvö og í þetta sinn náði ég að skila heilum 5 klukkutímum fyrir skilafrest. Já og hvað gera Danir þá? Jú þeir átta sig á því að það er Föstudagurinn langi og ekki seinna vænna en að gera páskahreingerningu í Strætinu. Hér voru öll hýbýli innan dyra tekin í gegn og vissu Freyja og Sprella ekki hvaðan á sig stóð veðrið þegar græjurnar voru botnaðar og gúmmíhanskaklæddar hendur réðust inn í búr þeirra til að þrífa. Já ég er ekki kona einsömul þessa dagana (þessi orð eru ekki notuð í hefðbundnum skilningi þeirra, svona til að fyrirbyggja misskilning) heldur tók ég að mér að gæta tveggja hamstra fyrir Leif og Adda Dr.Gunnarssyni. Strákar þeir brugðu sér til Íslands ásamt foreldrum til að ferma þann fyrrnefnda. Með okkur Freyju og Sprellu hefur tekist vinskapur og get ég með sanni sagt að þær hafa bjargað mér frá því að missa vitið undanfarna daga. Það er gott að geta talið sjálfum sér trú um að þegar ég ræði upphátt um hvað ég skuli gera næst eða hvað skuli hita í örbylgjuofninum í kvöld sé ég í raun að tala við þær. Ef þær væru ekki hér gæti fólk haldið að ég væri að tala við sjálfa mig en slíkar sjálfsviðræður eru oft taldar fyrstu einkenni um geðsýki. En svo er ekki komið fyrir mér þó umdeilanlegt sé hversu geðsleg síðasta færsla mín á Strætinu var.

En þá að einhverju allt öðru. Man einhver eftir fakírnum í einni af Tinna bókunum? Það er mynd af honum föst í huga mér þar sem hann situr á naglabretti með fæturnar í lótusstöðu. Fakírinn er örmjór, með svart sítt skegg og vefjarhött ef ég man þetta rétt. Ég man eftir því að hafa verið mjög hrædd við þessa mynd og fletti gjarnan yfir þessa blaðsíðu á yngri árum. Hví skildi ég vera að rifja þetta upp? Jú, þannig er að ég þurfti að skjótast á fund í skólann í dag og kom við á kaffihúsi heilbrigðisdeildar til að kaupa kaffibolla fyrir fundinn. Og þar sem ég stóð í biðröðinni gekk fakírinn framhjá mér. Jú jú þetta er alveg satt. Mér var mjög brugðið, lokaði augunum og ótti yngri ára lét á sér kræla. Hjartað hamaðist í brjósti mér og mig langaði helst til að fletta blaðsíðunni. Svo mundi ég hvað ég er gömul sem og hvar ég var stödd og laumaðist til að kíkja aftur á manninn. Og það er eins satt og ég sit hér að þessi maður leit alveg eins út eins og fakírinn í bók Hergé. Auðvitað þorði ég ekki fyrir mitt litla líf að yrða á manninn og hann örugglega ekki kátur með hvað stelpan starði. Sem betur fer var röðin komin að mér að kaupa kaffi og ég gat slitið augun af manninum. Annars er aldrei að vita hvernig hefði farið. Kannski hann hefði boðið mér að koma og skoða naglabrettið, tha hvur veit?

Að síðustu vil ég benda fólki á að kíkja í heimsókn á heimasíðu Ólafar og Péturs (sjá til vinstri) en þau eru um þessar mundir á "vegaferðalagi" um Bandaríkin. Á heimasíðu þeirra eru stiklur og myndir sem segja frá því helsta sem á daga þeirra drífur á ferðalaginu. Sannarlega hressandi í dagsins amstri að bregða sér í ferð með þeim :Þ

Þar til næst, gefstu ekki upp, velgengni í lífinu er langhlaup.

posted by Big Bird a.k.a. BB 8:12 e.h.